بن بست....

دردناکترین چیزی که توی دنیا وجود دارد این هست بین همه آدم ها غریب باشی و کسی تو را نخواهد، آن زمان هست که از همه چیز دنیا متنفر می شوی و دنیا را مثل قفس می بینی و دلت تنها مرگ را طلب می کند، از همه چیز دنیا خسته و دلگیر می شوی، در میان این حال بد اینکه بعضی آدم ها با تو مثل یه موجود اضافی برخورد میکنند اوضاع را وخیم تر می کند و بیشتر مرگ را طلب می کنی...

خیلی سخته پر از بغض و درد و حرف باشی اما گوشی برای شنیدن نداشته باشی تا قضاوتت نکند، بهت تهمت نزند، هر فکری که دلش میخواهد در موردت نکند، از حرفهایت علیه خودت استفاده نکند، متهمت نکند....

گاهی وقتا از سر بی کسی و دلتنگی به هر کسی که می رسی شروع میکنی به گفتن دردهات تا شاید کمی آروم بشی و از خستگی ها و ناامیدی هات کم بشه اما اون آدم کاری باهات میکنه تا بیشتر دلت آتیش بگیره و بیشتر پر پر بزنی و مجبور بشی که دیگه به هیچ کس اعتماد نکنی و به هیچ کس حرفی نزنی و برای همیشه بغض هات رو مدام قورت بدی و دلتنگیها و تنهاییت رو فقط مال خودت نگه داری، رسم آدمها خیلی عجیبه...!

دل تنگیهایم را به دست باد می سپارم تا شاید کمی سبک شوم، خستگیهایم را به جوی می سپارم تا با خودش ببرد، بی پناهی هایم را به خدا میسپارم تا پناهم باشد، مهر سکوت بر لبانم میزنم تا آرامش اهالی زمین را بر هم نزنم، بغض کشنده راه گلویم را بسته است، کوله میبندم تا راه جاده ای بروم که مرا به اهالی برساند که با صحبتهایم آرامششان برهم نخورد...

مدتهاست قلب و روحم مرده، آرزویی ندارم جز مرگ، امیدی ندارم دست از تلاش برداشتم، مدتهاست که دیگه خودم رو نمیشناسم و از خودم دور افتادم، روحم رو مدتهاست کشته ام، مدتهاست دست از دوست داشتن خودم کشیدم، مدتهاست که با خودم غریبه شدم، دیگه نمیدونم کجا ایستادم و برای چی زندگی میکنم، کاش از این قفس رها میشدم و پر میکشیدم و برای همیشه میرفتم....